Tob 2
Tob 2
Tob 2.1
post haec vero cum esset dies festus Domini et factum esset prandium bonum in domo Tobis
Tob 2.2
dixit filio suo vade et adduc aliquos ex tribu nostra timentes Deum et epulentur nobiscum
Tob 2.3
cumque abisset reversus nuntiat unum ex filiis Israhel iugulatum iacere in platea statimque exiliens de accubitu suo relinquens prandium ieiunus pervenit ad corpus
Tob 2.4
tollensque illud portavit ad domum suam occulte ut dum sol occubuisset caute sepeliret eum
Tob 2.5
cumque occultasset corpus manducavit panem cum luctu et tremore
Tob 2.6
memorans illum sermonem quem dixit Dominus per Amos prophetam dies festi vestri convertentur in lamentationem et luctum
Tob 2.7
cum vero sol occubuisset abiit et sepelivit eum
Tob 2.8
arguebant autem illum omnes proximi sui dicentes iam huius rei causa interfici iussus es et vix effugisti mortis imperium et iterum sepelis mortuos
Tob 2.9
sed Tobias plus timens Deum quam regem rapiebat corpora occisorum et occultabat in domo sua et mediis noctibus sepeliebat ea
Tob 2.10
contigit autem ut quadam die fatigatus a sepultura veniens domum iactasset se iuxta parietem et obdormisset
Tob 2.11
ex nido hirundinum dormienti illi calida stercora insiderent super oculos eius fieretque caecus
Tob 2.12
hanc autem temptationem ideo permisit Dominus evenire illi ut posteris daretur exemplum patientiae eius sicut et sancti Iob
Tob 2.13
nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit et mandata eius custodierit non est contristatus contra Deum quod plaga caecitatis evenerit ei
Tob 2.14
sed inmobilis in Dei timore permansit agens gratias Deo omnibus diebus vitae suae
Tob 2.15
nam sicut beato Iob insultabant reges ita isti parentes et cognati eius et inridebant vitam eius dicentes
Tob 2.16
ubi est spes tua pro qua elemosynas et sepulturas faciebas
Tob 2.17
Tobias vero increpabat eos dicens nolite ita loqui
Tob 2.18
quoniam filii sanctorum sumus et vitam illam expectamus quam Deus daturus est his qui fidem suam numquam mutant ab eo
Tob 2.19
Anna vero uxor eius ibat ad textrinum opus cotidie et de labore manuum suarum victum quem consequi poterat deferebat
Tob 2.20
unde factum est ut hedum caprarum accipiens detulisset domi
Tob 2.21
cuius cum vocem balantis vir eius audisset dixit videte ne forte furtivus sit reddite eum dominis suis quia non licet nobis ex furto aliquid aut edere aut contingere
Tob 2.22
ad haec uxor eius irata respondit manifeste vana facta est spes tua et elemosynae tuae modo paruerunt
Tob 2.23
atque his et aliis huiusmodi verbis exprobrabat ei
